GİTME SANATI

Gitmesini bilmek de bir meziyet. Gideceğin zamanı önceden kestirebilmelisin ki o an gelmeden hatta beş kala gitmiş olmalısın. Işte o zaman tadını bırakırsın. Haklıymış, haksızmış, doğruymuş, yanlışmış, güzelmiş, çirkinmiş düşünülmez ardından. Hatta haklı, doğru, güzel oluverirsin. Gidişin yalanlarını, hatalarını, korkaklığını örter.

Çok ses çıkarmadan, arkandan seslenilmesine izin vermeden, gittiğini belli etmeden çıkmalısın bir hayattan. Bitmeden, bitirmeden, tükenmeden, tüketmeden… Tadın kadar izin de kalmalı. İyilik değil mesele heyecanla anılmalısın. Bu gidişler sevgiliden, aşktan, eşten değil işten de olabilir. Arkadaştan, kardeşten, bitmesini istediğin her şeyden giderken, koparken...

Sürüklenmeden sürdüremediğin her ne varsa. Ayaklarını geri geri götüren, yüreğinde hep bir boşluk, aklında hep bir soru işareti bırakanlardan, yokluklarını önemsediğin ama kendinden çok büyütmediklerinden, varlığı ve yokluğu arasında kaybolduklarından giderken… Zaman vermeyip zaman harcadığın her şeyden. Sevmediğin kitap, bulunmak istemediğin ortam, görmek istemediğin manzara, gülmek istemediğin yüzlerden bahsediyorum. Onlara harcadığın zaman, sonuna kadar tükettiğin sermayen.

5 dakika kala kalksaydın o masadan, açsaydın o kapıyı çıksaydın odadan, ya da kapasaydın telefonu, bitirseydin toplantıyı, haklı olabilir, güzel kalabilir, iyiliğin hakkında derin kuşkular bırakabilirdin. Arkanda seni olduğu kadar kenidini de sorgulayan, şüphelerini gözden geçiren senin için bir ileri gidip endişe eden insanların olurdu.

İlk ya da son oluşu değil anlamıdır bir sözün üstünlüğü. Bu yüzden sen, son sözü söyleme telaşına düşmeden gitmiş olmalısın. Hiç bitmeyecek bir konuşma ve bir terk ediş yaşatmalısın.