Küçükken kendime masallar anlatırdım. Hep büyük şeyler olacağını umarak hayatımda. Gözlerim kapalı söylerdim sözleri başımdan büyük şarkıları. Açmazdım sımsıkı kapatırdım canım acıyana dek. Yağmur sesine bayılırdım çataklardan akan ve rüzgarın eline koluna dolaşan. Çalı süpürgesinin sesi ile uyanmak, çatıdaki tarhanayı parmaklamak, komşunun bahçesine top kaçırmak, hele de saksı devrilirse başından bir kova su yemek en güzeli idi heyecanların. Misket oynardım çocuklarla, tek kale maç, bisiklet yarışı, evde annemin yarım kalan ojelerini, rujlarını ablamla satma telaşı… Adliyenin arkasında, jandarmanın avlusunda, mandalin bahçelerinde, zeytin diplerinde, bahçelerde bulduğumuz her yerde oyun oynardık biz. Köpekler kovalar biz kaçardık. Annemin elini tutarak sımsıkı, Gerence çıkışından kaleyi gördüğüm andı kalbimin en hızlı atışı. En uzak yolculuğum, mahallenin bakkalına ekmek almaya gitmekti, 20 metre uzağındaki evimin…
Şimdi 750 km uzakta bambaşka bir dünyada ve bambaşka bir masaldayım. Hala dönüp baktıkça anlattığım eski masallarım. Bugün aileme teşekkür etmek için yazıyorum bu satırları. Bizim için önemli olduğunu düşündüğümüz 9’ların uğurlu tarihinde. 09.09.09…
Beni kendi masallarımda büyütüp, yeni masallara yelken olduğunuz için çok teşekkürler. Gücünüz bana güç katıyor.
Bugün benim doğum günüm. Ve ben 9 yaşındaki Ceren’i hatırlıyorum. 20 yıl ötede bana bakan, yüzünde yanan bir tebessümle güneşi alıp cebine koyan!
Küçüğüm, canımın içi. Yazdığın her satırla ben de çocukluğumun o mutlu anlarını yeniden yaşıyorum. Keşke ben de her an senin yaptığın gibi içimde taşıyabilsem çocukluğumu.
YanıtlaSilSen bunları yazınca benim de aklıma bababın senin doğacağını söylediği gün geldi. Hatırlıyor muyum yoksa zihnim bana oyun oynuyor da anlatılanları mı tekrarlıyorum bilmiyorum. Babama o gün "Ne güzel artık Aycanla oynamak zorunda kalmayacağım" demişim.
09.09.1981'den beri sen benim oyun arkadaşım, dert ortağım, en yakın arkadaşım ve tek dostum oldun. Hayatıma kattığın güzellik ve renk anlatılamaz.
SENİ ÇOK SEVİYORUM
Canım benim,her zamanki gibi boğdun beni mutluluk göz yaşlarına .İçim kıvançla doldu yüreğim gözlerimden boşaldı.Yıllarca yıllarca önceydi ya da daha dün hüçlü hayatımızı maviye boyadığın.750 km uzaklık da ayıramıyor ki bizi her daim yanımızdasın.Büyükler çocuklarını şımartır bildiğim.Bizi yine çok şımarttın.Seni çok seviyorum.
YanıtlaSilBir varmış, bir varmış. O ülkede yok yokmuş. Sevgi, mutluluk, hoşgörü, umut... Orada yaşayanların umuda hakları varmış, çünkü yürekleri çok büyükmüş. İşte hiç solmayan sevgi çiçeği de o ülkede yaşarmış. Güneşe en çok onun ihtiyacı varmış. Sevgi dağıtabilmek için güneşle beslenirmiş. Bu sebepten kendine bir güneş yaratmış ve hep cebinde taşımış. Hala da cebindeymiş. Bu yüzden o ülkede sevgi, mutluluk hep egemen olmuş. Rüzgarlara biner, uzak yakın her yere gidermiş. Bu masalı bilenler, güneşini cebinden hiç çıkarmamasını dilermiş.
YanıtlaSilBitanem, canımın içi, güneşini cebinden hiç çıkarma emi.
Seni çok seviyorum.