Annemin kokusu ile beslendiğim yaşlardı. Onun teni ile nefes aldığım, yokluğunu bilmediğim zamanlar... Hala hatırlarım adım sesleri ile büyüyen, büyüyüp koskocaman olan gri koridoru; uzaklaşan ayak sesleri ile üzerime çöken duvarlarındaki resimleri… Annemin üzerinde koyu bir etek döpiyes ve küçük ayaklarında topuklu ayakkabıları ile sesini bırakarak gittiği. Ve o koridorda bıraktığım gözyaşlarımı hatırlarım, duydukça soğuğunu yanağımda taş zeminin.
Gün gelip zaman doldurunca yüreğimi, annemi ilk bırakışım geliyor aklıma o koridorda. Gözümde büyüyen o dev okul koridorunda çırpınışım duvarlarına çarparak, beni bırakmasın diye. Ve onun uzaklaşan ayak seslerine karışan ağlayışı.
Şimdi anlıyorum ki o dev koridorda zaten yaşam. Duvarlarına çarptıkça hissetiğim soğuk aynı soğuk. Uzaklaşan her defasında geçmişim.
Sen yönümü o gün çizdin. Ben hep seni takip ettim. Yalnızlık değildi çırpınışlarımdaki, sensiz var olmak korkusu.
Hala izlediğim sensin. Sen ve ayak seslerin…
Anneme sevgilerimle!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder