Oğluma Emanet 4

Tanımlamalar… Nasıl bir insansın? Iyi kötü, doğru yanlış, başarılı başarısız, mutlu mutsuz, neşeli somurtkan, cimri bonkör, hırslı sünepe, şımarık olgun, kıskanç anlayışlı… başkaları seni elbet çerçevelemeye çalışacak. Sanki dağılıp  özgürleşmesinden korkulan sıvı bir madde gibi seni çerçeveye alıp kalıp içinde tutacaklar.  

Bırak onlar bunu yapadursunlar sen bunu kendine yapma. Tanımlamaların içinde hapsolma. Üzerine çık. Kendinle ve hayatınla ilgili sonsuz olasılıkların olduğunu düşün. Buna inan. Olasılıklara açılır ve tanımlamaların dışına çıkarsan hayatta herşey olman mümkün.

Tanımlamalar kenidini sınırlamak ve durdurmak için kelimelerle ördüğün duvar gibidir ve bu duvarı ancak sen yıkıp yok edersin.

Farklılıklarını, özelliklerini seni yargılamak için tanımlayanlara kapat kendini. Sen onların çizdiği kalıba sığmayacak kadar büyük bir güce sahipsin. Senin sessiz ve olgun tavrını sosyalleşmek istemediğine, çocuksu ve neşeli yanını şımarıklığına, yalnızlık isteyen tarafını da melankoline çekeceklerdir. Sen hiçbiri ve hepsi ol.

Ve hiçbir anı, hiçbir olayı ve hiçbir olguyu da zamanla sınırlama. Mekana bağlama. O senin aldığın en güzel hediye, öptüğün en güzel kız, yazdığın en iyi roman, aldığın en değerli ödül olmayacak… Hep daha iyisi gelecek. Daha iyisi gelmesi için enlere hapsetme hayatını.

Yaşadığını ve yaşayacaklarına ait olduğun kültür ve geçmişi mazeret etme. Sen “Bu” ülkede yaşadığın için mutlu olamıyor, “Bu” iş yerinde çalıştığın için yükselemiyor, “Bu” aileye sahip olduğun için zengin olamıyor değilsin. Sen olmak isteyip olamadıklarından başkalarını sorumlu tuttuğun sürece ileriye gidemezsin. En büyük mazeretin kendin olur zihninin dışına çıkamazsın.

Işte çocuğum benim yapmaya çalıştığım da bu. Tanımlamaların, sınırların, yargıların, “elalem ne der”lerin, “ayıp ama”ların, “yakışır mı”ların ötesine geçmek, özgür olabilmek, özgür olup kendimi sonsuz olasılıklara açabilmek. Bir insana yakışan gibi…

Büyüdüğünde demeni dilediğim tek şey, iyi ki dünyaya gelmişim!